Atlas Antwerpen is een herkende instelling, zeer actief in Antwerpen op het vlak van integratie, inburgering, Nederlands voor anderstaligen en interculturalisatie. Voor de landgenoten die de Nederlandse taal willen leren, is zeker een bezoek aan Atlas de moeite waard als je de juiste weg naar je toekomst in Antwerpen wil vinden.
(www.atlas-antwerpen.be)
De tentoonstelling is een eerbetoon aan de Italiaanse mijnwerkersfamilies die in de jaren 1946-1956 in het Belgische Marcinelle woonden. Deze periode werd gekenmerkt door de akkoorden tussen de Belgische en de Italiaanse regering, die bepalend waren voor de keuze van veel gezinnen om te emigreren en in de Belgische mijnen te gaan werken. Aan dit migratieproces kwam een einde met de ramp van Marcinelle op 8 augustus 1956, in 2016 precies 60 jaar geleden.
De mijnwerkers en hun gezinnen hebben met hun offer in belangrijke mate bijgedragen aan de wederopbouw van Italië na de oorlog. Ze legden ook de basis van een Europees burgerschap door het aanvatten van een proces van integratie en uitwisseling met de lokale gemeenschap en met andere Europese gemeenschappen die toen in België aanwezig waren.
De fototentoonstelling is geïnspireerd op de verhalen en herinneringen van de vrouwen van de familie Cesare Di Berardino, een Italiaanse mijnwerker afkomstig uit Manoppello, in de Abruzzen, die in 1946 naar Marcinelle emigreerde en het leven liet tijdens de mijnramp, samen met vijf andere familieleden en vele vrienden uit Abruzzo. Cesare Di Berardino, geboren in Turrivalignani, in de provincie Pescara, was gehuwd met Antonietta uit Manoppello, met wie hij vier dochters had, geboren tussen 1944 en 1954.
In Marcinelle speelde hun leven zich af in Sart Saint-Nicolas, in het barakkenkamp dat tijdens de oorlog voor de Britse en Amerikaanse bondgenoten was gebouwd. Daar werden de mijnwerkers en hun gezinnen meteen na hun aankomst ondergebracht. Het kamp lag dicht bij de mijn en ook bij de school, de kerk en de kruidenierswinkel. Terwijl de mannen in de mijn werkten, ontfermden de vrouwen zich over het huis en de kinderen, waarbij ze elkaar zoveel mogelijk hielpen.
Na de ramp keerde Antonietta, net als veel andere weduwen, terug naar Italië, waar ze naartoe zou gegaan zijn met haar man enkele maanden later, als hij nog geleefd zou hebben. Daar kan ze dankzij de spaarcenten als gevolg van het werk in de mijnen haar droomhuis laten bouwen. Vanaf dan neemt het leven voor haar en haar dochters een andere wending, anders dan het leven van de gezinnen die in
Marcinelle zijn gebleven en nog jarenlang verder moeten leven met de tragedie. Zo worden met het voortschrijden der jaren de goede zowel als de slechte herinneringen begraven en vergeten, samen met de pijn en de niet-ingeloste verwachtingen.
Enrica Buccione
Nessun commento:
Posta un commento